Όπως εκείνη την παραμονή πρωτοχρονιάς που με είχε αφήσει μόνο μου. Κατέβηκα στο Σύνταγμα και μπλέχτηκα ανάμεσα σε αγνώστους, όταν ξαφνικά ένιωσα ότι δεν ελέγχω τις σκέψεις μου.
Τραγούδησα μηχανικά μαζί με το πλήθος το «Πάει ο παλιός ο χρόνος» για να έχω ένα κάποιο συνεχές σημείο αναφοράς. Για να μην καταρρεύσω. Για να μην τρελαθώ.

Έτσι και τώρα. Ένιωθα ότι οι σκέψεις μου με ελέγχουν. Πήρα ένα χαρτί κι ένα μολύβι κι άρχισα να τις γράφω μηχανικά. Για να έχω ένα συνεχές σημείο αναφοράς. Για να μην τρελαθώ. Ξεκίνησα να γράφω:
“Όλο μου λες πως θα περάσουνε τα χρόνια όλο μου λες και θα έρθει ο νέος με τα δώρα όλο μου λες και με τραγούδια και χαρά όλο μου λες…”