– Πώς είσαι σήμερα, ρώτησε ο ψυχαναλυτής.
– Νιώθω μια θλίψη.
– Για κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα, ή γενικά;
– Νομίζω ότι φεύγουν από κοντά μου όλοι οι άνθρωποι που αγαπώ. Μάλλον γι’ αυτό. Πρώτα η Φιλίππα, μετά ο Λιάκος και τώρα η Λένη.
– Και τι σκέφτεσαι γι’ αυτό;
– Δεν ξέρω, αποκρίθηκε μετά από μια μικρή παύση, δεν ξέρω τι σκέφτομαι, θέλω απλά να μη νιώθω θλίψη.
– Δεν είναι δύσκολο, του είπε ο ψυχαναλυτής. Πρέπει απλά να βρεις την πρώτη φορά που αποτυπώθηκε μέσα σου ή θλίψη. Η θλίψη ακολούθησε κάποια βήματα για να μπει στο μυαλό σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κάνεις τα βήματα αντίστροφα και θα τη νικήσεις.
– Ωραία, μ’ αρέσει αυτό!
– Ναι, βρες απλά το μονοπάτι της πρώτης θλίψης. Για παράδειγμα: Είσαι μωρό και η μαμά σου φεύγει απ’ το δωμάτιο. Νιώθεις το φόβο της μοναξιάς επειδή θα μείνεις μόνος, ή το φόβο της ανασφάλειας επειδή κάτι θα σου συμβεί, ή το φόβο της κτητικότητας επειδή θα τη χάσεις. Ή το φόβο Χι τέλοσπάντων. Ο φόβος Χι, σου δημιουργεί το αντίστοιχο άγχος. Το άγχος Χι, την αντίστοιχη θλίψη. Είναι απλό. Βρες το μονοπάτι. Χαρτογράφησέ το. Ανάστρεψέ το και μετά δεν θα νιώσεις δυστυχισμένος ποτέ ξανά.
– Ωραία, αυτό θα κάνω, αποκρίθηκε χαρούμενος.
Έπειτα έμεινε για λίγο σκεπτικός και ρώτησε τον ψυχαναλυτή:
– Μπορώ να κάνω το ίδιο και για το μονοπάτι της χαράς;
– Φοβάμαι πώς όχι, του απάντησε εκείνος. Η διαδικασία ισχύει μόνο για τη θλίψη.
